گاهی یادمان می رود که معنای لغت موبایل هوشمند» تا همین چند سال پیش، چقدر متفاوت بود؛ چیپ های اصلی نسل به نسل جلو آمده اند تا به نقطه ی فعلی رسیده ایم. در این میان اگرچه بنچمارک ها نمی توانند عملکردی کاملا بی نقص را به ما نشان دهند اما در هر صورت، نوعی از مقایسه را در بین موبایل ها به وجود آورده اند. در بین بنچمارک ها، گیکبنچ» یکی از بهترین هاست و کاربران زیادی عملکردش را قبول دارند. بیایید در ادامه نگاهی داشته باشیم به پایگاه داده همین بنچمارک و پیشرفت هایی که در امر بهبود بهره وری موبایل ها صورت گرفته اند. با دیجیاتو همراه باشید.
اندروید در برابر iOS
می خواهیم مبدا خود را در سال ۲۰۰۹ قرار داده و به سراغ مقایسه اندروید با iOS رفته و ببینیم هر کدام، در هر سال توانسته اند تا چه پیشرفت هایی در زمینه بهبود کارایی داشته باشند.
اپل از ابتدای راه، به شکلی مستقل، خود توسعه و طراحی چیپست هایش را آغاز نمود در حالی که رقبای اندرویدی، همواره متکی به کمپانی های بزرگ سازنده چیپست بوده اند. طی سال های اول، اگرچه آمار مربوط به قدرت هر دو پلتفرم کاملا مشابه نبوده اما می توان گفت در چند سال ابتدایی به شکلی تقریبا یکسان پیش رفته است. از سال ۲۰۱۳ به بعد بود که عملکرد چند هسته ای موبایل های اندرویدی در بنچمارک مورد بحث، افزایشی چشمگیر به خود دید.
می توان این افزایش ناگهانی را مربوط به معماری big.LITTLE و پردازنده های ۸ هسته ای دانست. این در حالیست که اپل تمایل داشته تا همواره عملکرد تک هسته ای خود را به شکلی بهتر از چند هسته ای نگه دارد. جدا از بحث تقسیم قدرت، پردازنده های ۸ هسته ای به کاربر کمک می کنند تا بتواند عمر باتری موجود در موبایل خود را به شکل بهینه تری مدیریت کند.
کارایی و مقایسه برندها
اندروید یک پلتفرم بسیار وسیع است و رقابت نیز در آن بیداد می کند. بر همین اساس، بهتر است نگاهی داشته باشید به نمودار پایین و پرچمدارانی که در هر سال از سوی هر شرکت معرفی گشته اند.
نمودار فوق به خوبی گویاست اما اگر دقت کنید، قادر هستید تا جهش ناگهانی موتورولا را مشاهده نمایید. در این میان ال جی نیز تلاش نموده تا با بازیگران بزرگ این صنعت پا به پا جلو رود. سامسونگ هم که پیشتاز بوده و سونی نیز عملکرد مناسبی را از خود بر جای گذاشته.
نباید از عملکرد تقریبا مشابه موبایل های اندرویدی تعجب نمود. بیشتر تلفن های همراهی که در نمودار فوق مورد بررسی قرار گرفته اند از چیپست های مشابه استفاده نموده اند که اتفاقا بیشترشان نیز ساخته ی کوالکام هستند.
اولین تلفن هوشمند اندرویدی به نام Dream، در سال ۲۰۰۸ و با پردازنده ای از شرکت کوالکام با فرکانسی برابر با ۵۲۸ مگاهرتز و رم ۱۹۲ مگابایتی معرفی شد. در سال ۲۰۰۹ اما موتورولا دروید از راه رسید که از هسته کورتکس A8 با پردازنده ای ۵۵۰ مگاهرتزی و ۲۵۶ مگابایت رم بهره می برد.
نکسوس وان با اسنپدراگون S1 در سال ۲۰۱۰ از راه رسید. این تلفن همراه از ۵۱۲ مگابایت رم و یک پردازنده ۱گیگاهرتزی بهره می برد. در سال ۲۰۱۱ اما ال جی، Optimus 2X را معرفی نمود که در واقع اولین تلفن هوشمند با پردازنده دو هسته ای در جهان به شمار می رود. این موبایل از چیپست انویدیا تگرا ۲ استفاده می کرد که بر بستر هسته های کورتکس A9 توسعه یافته بود. در آن سال همچنین ARM از معماری big.LITTLE پرده برداشت. در سال ۲۰۱۲ موبایل هایی با پردازنده های ۴ هسته ای از راه رسیدند. موبایل هایی که از چیپست های کوالکام S4 Pro، انویدیا تگرا ۳ و اگزینوس ۴۴۱۲ سامسونگ استفاده می کردند.
پس از چیپست اسنپدراگون S4، کوالکام سری سیستم-بر-چیپ های ۶۰۰ و ۸۰۰ را معرفی کرد که تقریبا در همه پرچمداران سال ۲۰۱۳ مورد استفاده قرار گرفتند. از آن طرف ماجرا اما شرکت مدیاتک اولین چیپست ۸ هسته ای جهان با معماری big.LITTLE را بر بستر هسته های کورتکس A7 توسعه داد. در سال ۲۰۱۴ تلفن هوشمند Desire 510 از HTC که نیروی خود را از اسنپدراگون ۴۱۰ به دست می آورد، لقب اولین تلفن هوشمند ۶۴ بیتی اندرویدی را برای خود به ثبت رساند. اندکی بعد البته سامسونگ نوت ۴ را با چیپست ۶۴ بیت و خانگی خود که بر بستر هسته های کورتکس A57 و A53 توسعه یافته بود را روانه بازار کرد.
Zenfone 2 از ایسوس در سال ۲۰۱۵ لقب اولین تلفن هوشمند با ۴ گیگابایت رم را به خود اختصاص داد. در سال جاری همچنین پرچمداران به سیستم-بر-چیپ اسنپدراگون ۸۱۰ و ۸۰۸ مجهز گشتند. هر دو چیپست بر بستر هسته های کورتکس A57 و A53 توسعه یافته اند و مشخصا از معماری big.LITTLE نیز در آنها استفاده شده. سامسونگ اما اندازه ترانزیستورها را کاهش داد و موفق شد چیپست اگزینوس ۷۴۲۰ را با فناوری ۱۴ نانومتری تولید کند و آن را در گلکسی اس ۶ مورد استفاده قرار دهد. البته در این میان باز هم مدیاتک رکورد هسته های بالاتر را برای خود به ثبت رساند و قادر گشت اولین چیپست ۱۰ هسته ای جهان به نام Helio X20 را به تولید برساند.
چند سال اخیر، زمان بسیار جالبی برای چیپست های موبایل و پیشرفت هایشان بوده است. از طراحی اسنپدراگون S4 گرفته تا چیپ های سریع تر چهار هسته ای و در نهایت ۸ هسته ای که امروز بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند. تمام این اتفاقات در یک خط زمانی دو تا سه ساله روی داده اند.
در پایان سال ۲۰۱۴، سامسونگ موفق شد تا با معماری big.LITTLE در نوت ۴، نام خود را به عنوان یک پیشتاز به ثبت رساند و در سال جاری نیز به علت توانایی در امر توسعه و تولید پردازنده ۱۴ نانومتری، توانست جایگاه برتر خود را حفظ کند. سایر تولید کنندگان موبایل های اندرویدی به سوی استفاده از چیپست اسنپدراگون ۸۱۰ سوق پیدا کردند که از فناوری ۲۰ نانومتری استفاده می نمود.
ال جی شاهد کمترین پیشرفت کارایی در قیاس با سایر سازندگان بوده. اگرچه در سال ۲۰۱۳ و در نکسوس ۵، همین شرکت یکی از اولین مشتریان سری ۸۰۰ اسنپدراگون به شمار می رفت اما به علل مختلف، تصمیم گرفت تا امسال به سوی چیپست ۶ هسته ای اسنپدارگون ۸۰۸ برای استفاده در G4 برود.
کارایی و مقایسه هزینه پرداختی
یکی از موارد بسیار جذاب در دنیای تکنولوژی این است که محصول گران قیمت امروز را می توانید فردا با بهایی ارزان تر بخرید و این روزها برای داشتن موبایلی پویا، نیاز نیست هزینه بسیار زیادی را صرف کنید. البته چنین شرایطی، در سال های گذشته چندان هم وجود نداشتند. به چارت پایین نگاهی داشته باشید تا افزایش کارایی و کاهش قیمت را در کنار هم، در ۵ سال گذشته مشاهده کنید.
موبایل های در حد پرچمدارهای دیروز، اکنون هزینه ای برابر با نصف سال های گذشته دارند در حالی که کاراییشان نیز مشمول افزایش گشته.
به عنوان یک مثال، نسل دوم Moto E از موتورولا، کمتر از ۱۵۰ دلار قیمت داشت اما می توانست بازدهی یک گلکسی اس ۲ را داشته باشد که در زمان خود، خریدش هزینه ای بالغ بر بیش از ۵۰۰ دلار بر روی دست کاربر می گذاشت.
این روزها کمپانی مدیاتک با قیمتی ارزان تر از کوالکام، چیپست هایی را در اختیار سازندگان قرار می دهد که تا حدودی می توانند با ساخته های شرکت آمریکایی مقابله کرده و کارایی میان رده ها را افزایش دهند.
در سال های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳، شاهد کاهش یافتن شکاف عملکرد در میان موبایل های گران قیمت بالای ۵۰۰ دلار و میان رده ها بودیم. البته برای همین امر، می توان از ال جی و ساخته هایش با نام های نکسوس ۴ و ۵ تشکر کرد.
اکنون سازندگان، برای محصولات میان رده نیز می توانند از معماری big.LITTLE استفاده کنند در حالی که در تلفن های هوشمند پرچمدار خود، از هسته های سریع تر به همراه نانومترهای کوچکتر استفاده می کنند.
اکنون البته هنوز هم یک شکاف در میان عملکرد آخرین پرچمداران و موبایل های با قیمت متوسط دیده می شود چرا که در دستگاه های یاد شده معمولا از تکنولوژی ساده و یا قدیمی تری استفاده می گردد. اکنون در تلفن های هوشمند ساخته شده از سوی سونی، اچ تی سی، ال جی و سامسونگ این مسئله به وضوح نمود پیدا کرده اما برندهای چینی نظیر وان پلاس که اسمارت فون هایی با قیمت کمتر از ۴۰۰ دلار عرضه می کنند، مشخصات یک پرچمدار تمام عیار را به رنج قیمتی کمتر از ۴۰۰ دلار کشانده اند.
با نگاهی به نمودار پایین، می توان یک روند دیگر را نیز مشاهده نمود.
به دسته موبایل های زیر ۲۵۰ دلار که دقت کنید، متوجه خواهید شد که عملکردشان در امر پیشرفت، با نمونه های بالای ۵۰۰ دلاری مشابه بوده است. در واقع هر دو در ابتدا و طی گذشت زمان، بهبودی اندک داشته اند اما سپس توانسته اند رشدی قابل قبول را رقم زنند.
امروز این ما هستیم که باید انتخاب کنیم؛ دستمان هم نسبت به گذشته، بسیار بازتر است، چه در بحث بهبود کارایی و چه در مبحث قیمت این محصولات؛ آن هم در قیاس با ۲ سال پیش نه حتی ۵ سال گذشته. سخت افزاری که این روزها در جیب جای داده و آن را با خود به این سو و آن سو می بریم، راهی بسیار طولانی را در دهه گذشته سپری نموده تا به نقطه فعلی برسد. آنچه ماجرا را جذاب تر می کند، این است که گمانه زنی کنیم که در دهه بعدی با چه سخت افزار و چه قدرتی رو به رو خواهیم بود. شاید بتوان برترین موبایل های امروزی را در سال های آینده، با قیمتی ناچیز به دست آورد.
4
درباره این سایت